Bitkiler, birbirleri ile rekabet eder: Hepsi polenlerinin yayılmasını ister, çünkü bu üreyebilecekleri tek yoldur. Arıların duyuları, çiçekler tarafından yayılan sinyallere uyum sağlamıştır. Bir taraftan renkleri ve diğer taraftan kokuları ile çiçekler bu sinyalleri gönderir. Arılar, renkleri görebilir. Sarı ve mavi renklerine doğru uçmayı tercih ederler. Kırmızı rengi göremezler. Örneğin gelinciği sadece kara bir nokta olarak görürler. Ancak arılar morötesi ışığı görebilir ve çiçek açan bitkiler de bunu “bilir”. O nedenle morötesi ışık yansıtan pigmentleri vardır. Bu da arıların nektar kaynaklarını ve konacakları ideal yerleri bileceği anlamına gelir. Arıların, sadece maksimum 5 km/sa uçuş hızında renkleri görebiliyor olması büyüleyicidir. Daha yüksek hızlarda, çevrelerini siyah-beyaz görürler.
Arılar, antenleri ile koku alır. Antenlerinin hareketliliği sayesinde mekansal olarak da koku alabilirler ki bu, onların kokunun hangi yönden geldiğini bilmesine ve böylece doğrudan çiçek açan bitkiye gidip onu tozlaştırmasına ve nektarını toplamasına olanak tanır.
Arılar, balın temeli olan nektarı dillerini kullanarak emer ve bal midelerinde depolar. Çok miktarda protein içeren ve temel olarak yavruları yetiştirmek için kullanılan polen, neredeyse uçup giderken arılar tarafından toplanır. Arıların kıllarına yapışır ve aynı cinse ait sonraki bitkiyi ziyaret ettiklerinde yeterli miktarlarda onların stigmasına aktarılır.
Erkek polen taneciği, çiçekte çekirdekler oluşturmak üzere dişi yumurta hücresi ile böyle birleşir. Bu temel tozlaşma sürecidir ve bitkinin varlığının devamını garantiler. Bu arada polen taneciklerinin çoğunluğu, “pantolonlar” gibi arıların arka bacaklarında kalır ve değerli gıda olarak kovana götürülür.
Bir arı, bir keşif uçuşunda saatte 30 kilometreye kadar çıkan bir maksimum hız ile 100’e yakın çiçeği ziyaret eder. Günde on keşif uçuşu ile bu, 1000 çiçeğe denk gelir. Günde maksimum 40 uçuş ile de önemli oranda daha fazlası mümkündür. Eğer günde 20.000 arı kovandan bir kaç kez çıkarsa, her gün 20 milyon veya daha fazla çiçeğin tozlaşması sağlanabilir.
Arı, zengin bir gıda kaynağı bulduğunda bu bilgiyi arı arkadaşları ile paylaşır. Çeşitli (dönerek ve salınarak yapılan) danslar, başarılı bir personel alımında ilk adımdır.
Arılar, çiçeklere sadıktır. Çiçek vermeyi bırakana kadar üretken bitki türlerine bağlı kalmayı sürdürürler. Arılar, aynı zamanda konumlara da sadıktır. Danslarını ve sahada başka yardımcıları kullanarak seçili gıda kaynaklarına uçması için topluluklarındaki başka arıları işe alırlar. Bu devamlılığın önemli avantajları vardır, çünkü polenin aynı bitki türleri içine bırakılmasını ve bölgedeki çiçek açma sırasının optimum etkin olacak şekilde kullanılmasını sağlar. Bu, aynı zamanda arıcının işini de kolaylaştırır ve ona yol gösterir. Arıcı, mevcut çiçeklere dayalı olarak kovanların konumunu değiştirerek arıların en iyi koşulları bulmasını ve mümkün olan en az çiçek kaynağı ile bal üretmesini sağlar.
